wymówca

From wymówić +‎ -ca. First attested in the fifteenth century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /vɨmɔːft͡sa/
• IPA^(key): (15^th CE) /vɨmoft͡sa/

wymówca m

1. elocutionist
   • 1874-1891 [Fifteenth century], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności, volume XXV, page 176:

     Erat Allexander acerrimus perorator czysthy vymowcza

     [Erat Allexander acerrimus perorator czysty wymowca]

2. announcer
   • 1977 [c. 1500], Julian Wojtkowski, editor, Glosy i drobne teksty polskie do 1500 roku, page 134:

     Ridiculosa... res est... preco mutus vymowcza, povądącz

     [Ridiculosa... res est... preco mutus wymowca, powiadać]

• Polish: wymówca

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “wymówca”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

• wymowca (obsolete)

Inherited from Old Polish wymówca. By surface analysis, wymówić +‎ -ca.

• IPA^(key): /vɨˈmuf.t͡sa/
• Rhymes: -uft͡sa
• Syllabification: wy‧mów‧ca

wymówca m pers

1. (obsolete) elocutionist
2. (obsolete) accuser

• wymówca in Polish dictionaries at PWN
• “wymowca”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish], 2010-2023
• Małgorzata B. Majewska (07.01.2016), “WYMOWCA”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814), “wymówca”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861), “wymówca”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1919), “wymówca”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 7, Warsaw, page 938