przymawianie

From przymawiać +‎ -anie. First attested in the fifteenth century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /pr̝ima(ː)vjaɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /pr̝imavjaɲe/, /pr̝imɒvjaɲe/

przymawianie n

1. verbal insult
   • 1874-1891 [Fifteenth century], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności, volume XXIV, page 375:

     Dabit (sc. vir) percucienti se maxillam, saturabitur obprobriis vlg. brzythkosczy, ... soczenya, przymavy[a]nya (Thren 3, 30)

     [Dabit (sc. vir) percucienti se maxillam, saturabitur obprobriis vlg. brzydkości, ... soczenia, przymawi[a]nia (Thren 3, 30)]

• Polish: przymawianie

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “przymawianie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish przymawianie. By surface analysis, przymawiać +‎ -anie.

• IPA^(key): /pʂɨ.maˈvja.ɲɛ/
• (Middle Polish) IPA^(key): /pʂɨ.mɒˈvja.ɲe/, /pr̝ɨ.mɒˈvja.ɲe/
• Rhymes: -aɲɛ
• Syllabification: przy‧ma‧wia‧nie

przymawianie n

1. verbal noun of przymawiać

• przymawianie in Polish dictionaries at PWN
• “przymawianie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish], 2010-2023
• Paweł Kupiszewski (20.11.2020), “PRZYMAWIANIE”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “przymawianie”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 5, Warsaw, page 30