przymówca

From przymówić +‎ -ca. First attested in the fifteenth century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /pr̝imɔːft͡sa/
• IPA^(key): (15^th CE) /pr̝imoft͡sa/

przymówca m

1. spokesperson, legal advocate
   • 1914 [Fifteenth century], Eugeniusz Barwiński, Ludwik Birkenmajer, Jan Łoś, editors, Sprawozdanie z poszukiwań w Szwecji dokonanych z ramienia Akademii Umiejętności‎, page 50:

     Przymowcza advocatum (I Jo 2, 1)

     [Przymowca advocatum (I Jo 2, 1)]

• Polish: przymówca

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “przymówca”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish przymówca. By surface analysis, przymówić +‎ -ca.

• IPA^(key): /pʂɨˈmuf.t͡sa/
• Rhymes: -uft͡sa
• Syllabification: przy‧mów‧ca

przymówca m pers

1. (obsolete) assistant in a court case
2. (obsolete) teaser, verbal bully

   Synonym: przymawiacz

3. (Middle Polish) insulter, derider, slanderer
4. (Middle Polish) proponent

   Synonym: orędownik

• przymówca in Polish dictionaries at PWN
• “przymowca”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish], 2010-2023
• Paweł Kupiszewski (26.11.2020), “PRZYMÓWCA”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814), “przymówca”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861), “przymówca”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “przymówca”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 5, Warsaw, page 326