rozkładniczy
Polish
Etymology
From rozkładnik + -y. First attested in 1844.[1]
Pronunciation
- IPA(key): /rɔs.kwadˈɲi.t͡ʂɨ/
- Rhymes: -it͡ʂɨ
- Syllabification: roz‧kład‧ni‧czy
Adjective
rozkładniczy (not comparable)
- (relational, obsolete, grammar) constituent (part of a sentence)
Declension
Declension of rozkładniczy
| case | singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine personal/animate | masculine inanimate | neuter | feminine | virile | nonvirile | ||
| nominative, vocative | rozkładniczy | rozkładnicze | rozkładnicza | rozkładniczy | rozkładnicze | ||
| genitive | rozkładniczego | rozkładniczej | rozkładniczych | ||||
| dative | rozkładniczemu | rozkładniczym | |||||
| accusative | rozkładniczego | rozkładniczy | rozkładnicze | rozkładniczą | rozkładniczych | rozkładnicze | |
| instrumental | rozkładniczym | rozkładniczymi | |||||
| locative | rozkładniczej | rozkładniczych | |||||
Related terms
adjectives
adverbs
nouns
verbs
References
Further reading
- Aleksander Zdanowicz (1861), “rozkładniczy”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.