strwonić

Polish

From s- +‎ trwonić. First attested in 1787.[1]

strwonić pf

(transitive) to waste, to squander (to lose something unnecessarily or stupidly)

Conjugation of strwonić pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		strwonić
future tense	1^st	strwonię			strwonimy
	2^nd	strwonisz			strwonicie
	3^rd	strwoni			strwonią
	impersonal	strwoni się
past tense	1^st	strwoniłem, -(e)m strwonił	strwoniłam, -(e)m strwoniła	strwoniłom, -(e)m strwoniło	strwoniliśmy, -(e)śmy strwonili	strwoniłyśmy, -(e)śmy strwoniły
	2^nd	strwoniłeś, -(e)ś strwonił	strwoniłaś, -(e)ś strwoniła	strwoniłoś, -(e)ś strwoniło	strwoniliście, -(e)ście strwonili	strwoniłyście, -(e)ście strwoniły
	3^rd	strwonił	strwoniła	strwoniło	strwonili	strwoniły
	impersonal	strwoniono
conditional	1^st	strwoniłbym, bym strwonił	strwoniłabym, bym strwoniła	strwoniłobym, bym strwoniło	strwonilibyśmy, byśmy strwonili	strwoniłybyśmy, byśmy strwoniły
	2^nd	strwoniłbyś, byś strwonił	strwoniłabyś, byś strwoniła	strwoniłobyś, byś strwoniło	strwonilibyście, byście strwonili	strwoniłybyście, byście strwoniły
	3^rd	strwoniłby, by strwonił	strwoniłaby, by strwoniła	strwoniłoby, by strwoniło	strwoniliby, by strwonili	strwoniłyby, by strwoniły
	impersonal	strwoniono by
imperative	1^st	niech strwonię			strwońmy
	2^nd	strwoń			strwońcie
	3^rd	niech strwoni			niech strwonią
passive adjectival participle		strwoniony	strwoniona	strwonione	strwonieni	strwonione
anterior adverbial participle		strwoniwszy
verbal noun		strwonienie

Wincenty Skrzetuski (1787) Prawo polityczne narodu Polskiego, w Drukarni J. K. Mci i Rzeczypospolitey, page 422