spowiedniczy

From spowiednik +‎ -y. First attested in the fifteenth century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /spɔvjɛdɲit͡ʃʲɨː/
• IPA^(key): (15^th CE) /spɔvjɛdɲit͡ʃʲɨ/

spowiedniczy

1. (relational, Christianity) follower of Christ
   • 1887 [Fifteenth century], Lucjan Malinowski, editor, Modlitwy Wacława. Zabytek języka polskiego z wieku XV odkryty i skopjowany przez Aleksandra Przezdzieckiego wydał i objaśnił Lucyjan Malinowski‎, page 94a:

     Koor szpowyednyczy y wdowy y panyenszky czyebye oszoblywie chwaly

     [Kor spowiedniczy i wdowi i panieński ciebie osobliwie chwali]

• Polish: spowiedniczy

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “spowiedniczy”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish spowiedniczy. By surface analysis, spowiednik +‎ -y.

• IPA^(key): /spɔ.vjɛdˈɲi.t͡ʂɨ/
• Rhymes: -it͡ʂɨ
• Syllabification: spo‧wied‧ni‧czy

spowiedniczy (not comparable)

1. (relational, Christianity) confessor's (of or relating to a shriving priest)
2. (relational, Christianity, rare) confession, shrift

   Synonyms: spowiedny, spowiedziowy

• spowiedniczy in Polish dictionaries at PWN
• “spowiedniczy”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish], 2010-2023
• “SPOWIEDNICZY”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 20.03.2016
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814), “spowiedniczy”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861), “spowiedniczy”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1915), “spowiedniczy”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 6, Warsaw, page 326
• spowiedniczy in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego