rozgonić

Polish

Etymology

From roz- +‎ gonić.

Pronunciation
  • IPA(key): /rɔzˈɡɔ.ɲit͡ɕ/
  • Rhymes: -ɔɲit͡ɕ
  • Syllabification: roz‧go‧nić

Verb

rozgonić pf (imperfective rozganiać)

  1. (transitive) to scatter, to disperse, to break up
    Synonyms: rozegnać, rozpędzić

Conjugation
Conjugation of rozgonić pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rozgonić
future tense 1st rozgonię rozgonimy
2nd rozgonisz rozgonicie
3rd rozgoni rozgonią
impersonal rozgoni się
past tense 1st rozgoniłem,
-(e)m rozgonił		 rozgoniłam,
-(e)m rozgoniła		 rozgoniłom,
-(e)m rozgoniło		 rozgoniliśmy,
-(e)śmy rozgonili		 rozgoniłyśmy,
-(e)śmy rozgoniły
2nd rozgoniłeś,
-(e)ś rozgonił		 rozgoniłaś,
-(e)ś rozgoniła		 rozgoniłoś,
-(e)ś rozgoniło		 rozgoniliście,
-(e)ście rozgonili		 rozgoniłyście,
-(e)ście rozgoniły
3rd rozgonił rozgoniła rozgoniło rozgonili rozgoniły
impersonal rozgoniono
conditional 1st rozgoniłbym,
bym rozgonił		 rozgoniłabym,
bym rozgoniła		 rozgoniłobym,
bym rozgoniło		 rozgonilibyśmy,
byśmy rozgonili		 rozgoniłybyśmy,
byśmy rozgoniły
2nd rozgoniłbyś,
byś rozgonił		 rozgoniłabyś,
byś rozgoniła		 rozgoniłobyś,
byś rozgoniło		 rozgonilibyście,
byście rozgonili		 rozgoniłybyście,
byście rozgoniły
3rd rozgoniłby,
by rozgonił		 rozgoniłaby,
by rozgoniła		 rozgoniłoby,
by rozgoniło		 rozgoniliby,
by rozgonili		 rozgoniłyby,
by rozgoniły
impersonal rozgoniono by
imperative 1st niech rozgonię rozgońmy
2nd rozgoń rozgońcie
3rd niech rozgoni niech rozgonią
passive adjectival participle rozgoniony rozgoniona rozgonione rozgonieni rozgonione
anterior adverbial participle rozgoniwszy
verbal noun rozgonienie

Further reading
  • rozgonić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rozgonić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.