gouw

From Middle Dutch gou, gau, gō (genitive gooy), from Old Dutch gō, from Proto-West Germanic *gawi, from Proto-Germanic *gawją, a collective form equivalent to ge- (“a prefix that indicates a single collective whole”) +‎ ouwe (“land near water or drenched with water”). Cognate of West Frisian gea, goa, German Gau.

• IPA^(key): /ɣɑu̯/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: gouw
• Rhymes: -ɑu̯
• Homophones: gauw, Gauw

gouw f (plural gouwen, diminutive gouwtje n or gouwken n)

1. (archaic) geographical area; shire

   Synonym: landstreek

   in de Dietse gouwen

   in the Low Countries

2. (historical) An administrative region of Francia; gau

   Synonym: pagus

   • 1852, L. Ph. C. van den Bergh, A. A. Beekman, H. J. Moerman, Handboek der middel-Nederlandsche geographie, 3rd edition, Nijhof, published 1949, page 5:

     Ten W. van het Vlie lag de „pagus Tyesle”, die zich ook over het noordelijk deel van het tegenwoordige Noordholland uitstrekte, in het Z. tot de gouwen Kinhem (Kennemerland), Wiron (Wieringen) en Westflinge (Westfriesland). In dezelfde Traditiones Fuldenses, die de gouw Tyesle noemen, komt ook een land of streek Thyeslamore of Texlamore voor ⁵).

     West of the Vlie lay "pagus Tyesle", which extended also over the northern part of present-day North Holland, in the south to the shires Kinhem (Kennemerland), Wiron (Wieringen), and Westflinge (Western Frisia). In the same Traditiones Fuldenses, which mention the shire Tyesle, a land or region named Thyeslamore or Texlamore also appears ⁵).

• Gooi

• Van Dale, 11. edition (1984)