baccalaureatus
Latin
Etymology
From baccalaureus (“bachelor”) + -ātus.
Noun
baccalaureātus m (genitive baccalaureātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | baccalaureātus | baccalaureātūs |
| Genitive | baccalaureātūs | baccalaureātuum |
| Dative | baccalaureātuī | baccalaureātibus |
| Accusative | baccalaureātum | baccalaureātūs |
| Ablative | baccalaureātū | baccalaureātibus |
| Vocative | baccalaureātus | baccalaureātūs |
Descendants
- English: baccalaureate
- French: baccalauréat
- Italian: baccalaureato
- Portuguese: bacharelado
- Spanish: bachillerato
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.